DE CARBOXYLGROEP

een slecht vertrekkende groep

met foto's van Wouter Engel, Martijn 'Jack' Vermeulen en Erwin Waas

Sinds 1994 zijn Martin van der Gaag en Thomas Volman op pad als De Carboxylgroep: een 'akoestische kampvuurband' met zelfgeschreven Nederlandstalige nummers over het leven in het algemeen en aanvankelijk over de voedingskundige kant daarvan in het bijzonder (ja, dus nog ver voor er sprake was van Acda en de Munnik). In het begin traden we voornamelijk op bij - hoe kan het ook anders - kampvuren in Wageningen, tegen de vaste prijs van gratis drank. Een voorlopig hoogtepunt bereikten we in september 1996 met een concert bovenop een stapel pallets op Droefstock - het jaarlijkse muziekfestival van 'studentencamping' Droevendaal, gelegen tussen Wageningen en Bennekom. En inderdaad, ook die keer bij een heel groot middernachtelijk vuur, met een publiek van wel een paar honderd Droevendalers. Tegen die tijd kon een flink aantal daarvan onze teksten al lekker meebrullen... en nog steeds speelden we niks bekends!

Hoe begon het allemaal? Bij het opnieuw beginnen aan zijn studie voeding in september 1993 ontmoette Martin - zojuist teruggekeerd uit Den Haag na anderhalf jaar vervangende dienstplicht - Thomas in de collegebanken van 'psychologische facetten van de voeding'. In de collegezalen bij voeding zaten verder bijna alleen meisjes, dus dat schiep meteen een band. Aan de bar van studentenvereniging Unitas ontstond na een van die colleges een boeiend gesprek over onze gedeelde liefde voor ouwelullerock: de Stoons, de Iering, ome Hendrix, Cream. Het volgende onderwerp, zelf muziek maken, lag voor de hand. Martin, druk bezig met het schrijven en opnemen van de eerste Nevergreens-CD en voorheen ook al actief in allerlei illustere Wageningse bandjes zoals Vliegveld Beek, W.C. in the Bosjes, Downing Street en Kabuki Currency, zei daarom: waarom gaan wij ook niet zelf schrijven?

Aanvankelijk richtten we ons voornamelijk op het maken van voedingskundig verantwoorde teksten op bestaande (natuurlijk ouwelullerock-) nummers. Met als speciaal oogmerk een optreden op een borrel van onze studie schreven we zo het 'leve de Hollandse pot'-nummer Bloemkool (de Iering's 'Back home'), een prachtige ballade over de colleges van lichaamssamenstellingdeskundige Joop van Raaij (Hendrix' 'Angel'), een wanhopig lied over de adviezen van studiecoordinatrice Ypie Blauw (The Scene's 'Blauw, blauw, blauw') en op The Beatles' 'Nowhere man' een uiteenzetting over die doorlopend in diktaten opduikende Referentieman - 1 meter 80 lang, 70 kilogram! Dat optreden, uiteindelijk pas op de nieuwjaarsborrel in 1996, werd een groot succes.

De kroeg waarin dat optreden plaatsvond, Annie's, was jammergenoeg nou juist niet ons vaste borrelhonk op de dinsdagavond, waar we jarenlang inspiratie opdeden (echt) voor veel van het materiaal. Die eer bleef voorbehouden aan De Woeste Hoeve onderin de Hoevesteinflat, niet in de laatste plaats door de grote keus in Belgisch bier voor inkoopsprijzen (we ontkennen ooit aan een elfbierentocht te hebben deelgenomen). Dat we altijd als een van de laatsten het pand verlieten sterkte ook het vertrouwen in de naam die we kozen - alhoewel die alleen door biochemici goed begrepen wordt (gelukkig blijkt er bij de meeste optredens wel een aanwezig te zijn!). Al bomend over het leven aan de bar kwamen we dan meestal wel op de een of andere dooddoener die overal tussen geworpen kon worden. Dat werd vervolgens de titel van het nieuwste nummer dat geschreven ging worden (zo ontstonden Dat heb ik weer, Je hebt er verder niks aan, Er is altijd nog drank en andere nummers). Het repertoire werd alsmaar groter...

In 1997 maakten onze beide stages in het buitenland jammergenoeg een voorlopig einde aan de optredens - Canadezen en Engelanders bleken daar niet op te zitten wachten. Als daar grote vraag naar is treden we echter nog steeds wel eens op; de laatste keer was op 2 november 2002 in Nijmegen. Niet de allereerste keer zonder kampvuur, maar wel met versterking. Dit keer merkten we wel dat we nog steeds niks bekends speelden...

Eigenlijk kwam het er al die jaren niet van om al die nummers nu eens iets beter op te nemen dan op een toevallig in de keuken aanwezig zijnde krakkemikkige cassetterecorder. Aangezien we na onze studie naar Groningen respectievelijk Nijmegen verhuisden werd het maken van een afspraak voor opnamen er ook niet makkelijker op. Tot Nevergreens' Evert Albers' aloude analoge viersporenrecorder (jawel, die van de CD!) geregeld kon worden. Evert, hierbij extra hulde voor jou jongen, moge je rijk, beroemd en ge...citeerd worden! Op onze gratis downloadbare CD "Je hebt verder niks aan de Carboxylgroep" staan wat wij terugkijkend de leukste nummers vonden. De voedingsnummers hebben de tand des tijds niet doorstaan; ook sneuvelden andere zelfgeschreven nummers over geworstel met het studentenleven, zoals VS (Voortzetting Statistiek), Erik de notenkakker, Ik weet niet wat ik voor je voel en (Hij denkt de hele dag aan) Blote vrouwen, die teveel voorkennis vereisten of we bij nader inzien niet zo heel leuk meer vonden. Oefenen deden we bijna nooit en ook voor die opnamen niet, dus we zijn zelf eigenlijk verbaasd dat de foute akkoorden en valse tweede stemmen redelijk binnen de perken zijn gebleven. Bij voorkeur natuurlijk afdraaien bij een kampvuurtje!

We hopen dat onze mede-Droevendalers van weleer er veel plezier mee beleven en nog eens terugdenken aan die gezellige kampvuurtjes met een krat Aldi-bier, discussies over het miljeu, principes, gezonder leven en de polycyclische aromaten die we daarbij inademden, en bovenal lekker veel onzin uitkramen. Tja, en nu moeten alleen die To the hilt!-dag en de Euroshopper Sjek Déjà Vu to Rooie Rinus en Pe Daalemmer er nog steeds van komen...

Martin van der Gaag (carbonylgedeelte) is nog steeds (latent) lid van de Nevergreens.

Thomas Volman (hydroxylgedeelte) is tegenwoordig bassist van Baboon (voorheen Met Peren) - een gezellige en uitermate huurbare coverband.

To the hilt!

P.S. mensen die op zoek zijn naar de veelgevraagde bootleg "De Carboxylgroep rocks de Kuip": wij kunnen er ook al jaren niet meer aan komen.